Alexander Fleming, seorang tokoh perubatan yang dilahirkan pada tahun 1881, di Lochfield Scotland. Selepas menamatkan pengajian dari sekolah perubatan Hospital St Mary di London, Fleming terlibat dalam penyelidikan imunologi.

Kemudian, beliau berkhidmat sebagai doktor tentera dalam Perang Dunia I. Ketiga bertugas diperbatasan inilah beliau mengkaji jangkitan luka oleh perajurit di medan perang.

Dalam kajiannya itu, dia menyedari bahawa antiseptik mencederakan sel-sel badan lebih daripada mereka dicederakan oleh mikrob (organisme halus). Dia menyedari bahawa apa yang diperlukan adalah beberapa bahan yang, walaupun ia melukai bakteria berbahaya, tetapi tidak akan berbahaya kepada sel manusia.

Selepas perang tamat, Fleming kembali ke Hospital St Mary dan meneruskan khidmatnya sebagai doktor dan pengkaji perubatan.

Pada tahun 1922, semasa melakukan penyelidikan, dia menemui bahan yang dipanggil lysozyme. Lysozyme, yang dihasilkan oleh tubuh manusia, merupakan komponen lendir dan air mata, tetapi tidak berbahaya kepada sel manusia. Ia memusnahkan mikrob tertentu, tetapi malangnya, penemuan itu dianggap tidak menarik dan tidak penting dalam dunia perubatan.

Namun, pada tahun 1928, Fleming membuat penemuan yang hebat. Salah satu kultur makmal bakteria staphylococcusnya terdedah kepada udara dan dicemari, telah menyedarkan Fleming bahawa di kawasan sekeliling acuan, bakteria telah dimusnahkan.

Dia membuat kesimpulan dengan betul bahawa keadaan itu telah menghasilkan beberapa bahan yang bertoksik buat bakteria staphylococcus.

Tidak lama kemudian, dia dapat menunjukkan bahawa bahan yang sama telah berupaya menghalang pertumbuhan banyak jenis bakteria berbahaya yang lain. Bahan yang dia namakan sebagai penisilin (penicillium notatum), dihasilkannya itu tidak bertoksik kepada manusia atau haiwan.

Keputusan kajian Fleming itu diterbitkan pada tahun 1929, tetapi pada mulanya ia tidak menarik perhatian ramai sungguhpun dalam artikel itu, Fleming telah mencadangkan bahawa penisilin boleh menjadi kegunaan perubatan yang penting.

Namun demikian, dia sendiri tidak dapat membangunkan teknik untuk memurnikan penisilin, dan selama lebih daripada sepuluh tahun ubat yang mengagumkan itu, kekal tidak digunakan.

Akhirnya, pada akhir 1930-an, dua penyelidik perubatan British, Howard Walter Florey dan Ernst Boris Chain, menemui artikel kajian Fleming itu.

Mereka mengulangi kerja kajian Fleming dan mengesahkan keputusannya. Mereka kemudiannya membersihkan penisilin, dan menguji bahan tersebut pada haiwan makmal.

Pada tahun 1941, mereka menguji penisilin pada manusia yang sakit. Ujian mereka itu jelas menunjukkan bahawa penisillin itu sangat kuat dan berkesan.

Dengan galakan kerajaan British dan Amerika, syarikat farmaseutikal kini memasuki bidang itu, dan dengan cepat membangunkan kaedah untuk menghasilkan penisillin dalam kuantiti yang banyak.

Pada awal penggunaannya, penisilin hanya dikhaskan untuk kegunaan mangsa perang, tetapi pada tahun 1944, ia dijadikan ubat untuk rawatan orang awam di Britain dan Amerika. Apabila perang tamat, pada tahun 1945, penggunaan pensellin tersebar ke seluruh dunia hingga kini. – pustaka malayadaily.